Ik vond hem een aardige jongen, maar ik was nog niet tot over mijn oren verliefd.

“We hebben altijd eersteklas melk geleverd”

Echtpaar Tijmes uit Hoogeveen
Getrouwd op 2 mei 1947

Vanuit kamer in de in de ruime lichte woning in de nieuwbouw van Hoogeveen kijk ik uit op de achtertuin van meneer en mevrouw Tijmes. In de moestuin doen kleine plantjes sla, andijvie en vele andere soorten groente hun best om groot te worden.
“We hebben vroeger een boerderij gehad, dat boerengevoel blijf je toch altijd een beetje houden. Zelf verbouwde groenten zijn bovendien ook erg gezond.”

“In de winter vóór de oorlog hebben we elkaar leren kennen op de ijsbaan in Havelte. We waren toen allebei twintig jaar.”
“Ik heb hem toen uitgenodigd om mee te gaan naar een toneelvoorstelling in Diever. Daar woonde ik toen. Ik vond hem een aardige jongen, maar ik was nog niet tot over mijn oren verliefd. Ik dacht: Als hij komt opdagen is het leuk,als ie niet komt dan is het jammer. Maar hij kwam, hij is met me meegegaan, en we zijn ons verdere leven samen gebleven.”

Na alle jaren samen zijn meneer en mevrouw Tijmes nog steeds erg blij met elkaar.
“Ik viel op haar uitstraling. Ik vond en vind Janna een fijne en flinke meid. Ze is een harde werker. En ze is heel handig. Ik zeg altijd: Ze kan van een kromme draad nog een rechte trui breien.”
Mevrouw Tijmes vind het leuk dat haar man zo mooi kan zingen en muziek maken. “Hij speelt accordeon en panfluit, zijn panfluiten maakt hij zelf. Dat vind ik knap. Willem treedt soms op met een groepje muzikanten. Ik ga dan vaak voor de gezelligheid mee.”
“Natuurlijk is het niet altijd gezellig, we zijn allebei wel eens ‘roppig in de kop’ dat is Drents voor ‘boos zijn’. Het beste is dan om elkaar gewoon even met rust te laten, het gaat meestal vanzelf over. En anders praten we erover.”

“We hadden iets meer dan een jaar verkering toen onze relatie een op de proef werd gesteld. Ik moest naar Duitsland vanwege de Arbeidseinsatz. De oorlog was in volle gang. Ook ik ontkwam niet aan deze onvrijwillige tewerkstelling in Duitsland. Omdat ik een boerenzoon was, had ik geluk. Ik moest aan het werk op een boerderij vlak bij Keulen. Ik hoefde niet aan het werk in de wapenindustrie. Ook heb ik heel veel geluk gehad dat ik juist op die boerderij ben terechtgekomen. Ik ben daar heel erg goed behandeld. Er waren ook krijgsgevangenen uit Wit-Rusland en de Oekraïne. We hebben allemaal altijd goed te eten gekregen. Ik had het daar op een gegeven moment beter dan veel mensen in Nederland het hadden.”
“Ik heb hem toen erg gemist. Onze relatie verliep in die tijd alleen via brieven. Dan leer je elkaar wel vertrouwen, omdat het moet. Ik was zo blij dat hij er weer was.”

“Na de oorlog zijn we samen een boerenbedrijf begonnen in Wijster. We hadden voornamelijk pootaardappelen. Maar we hadden ook schapen, varkens en koeien. We hebben altijd hard gewerkt.”
Niet zonder trots verteld mevrouw Tijmes “We hebben altijd eerste klas melk geleverd, daar kreeg je een cent extra per liter voor. Achteraf gezien hadden we misschien liever iets minder hard gewerkt, en iets meer tijd gemaakt voor plezier. Maar ja, met een boerderij weet je nooit hoe het in de toekomst gaat. Gelukkig is het met het bedrijf altijd goed gegaan. We hebben ons altijd goed kunnen redden.”
“En we hebben altijd goed samen kunnen werken.”

“We houden allebei van huiselijkheid en gemoedelijkheid. We zijn geen onrustige mensen. Zo is onze relatie altijd op koers gebleven. We zijn gewoon graag samen en als je tevreden bent, dan gaat het vanzelf. Voor je het weet ben je zestig jaar samen. We zijn tevreden en we denken niet steeds dat het gras ergens anders groener is.”
“Bij ons is ook niet altijd alles makkelijk en vanzelf gegaan, we hebben een zoon gehad, Arend. Toen hij 47 jaar was is hij overleden aan kanker. Dat is heel verdrietig. Zo’n verdriet blijft altijd een beetje in je zitten, maar je leert er wel mee leven na een aantal jaren.”
“We hebben gelukkig een hele leuke dochter. Haar zien we regelmatig. Het is fijn dat we zo’n goed contact hebben.”

Als we terugkijken vinden we dat we het wel goed gedaan hebben samen. Voor de toekomst hebben we niet meer zo veel wensen. Wel zo lang mogelijk samen en zelfstandig blijven.

Na het interview zeggen meneer en mevrouw Tijmes dat ik weer langs moet komen als de groenten uit hun tuin geoogst kunnen worden. Een paar weken later wordt ik gebeld. De eerste groenten zijn rijp. Ik krijg twee volle tassen mee. Vooral prei, want prei is heel gezond. Dat heeft meneer Tijmes geleerd van de Wit-Russische krijgsgevangenen tijdens zijn gedwongen verblijf in Duitsland.
“We eten deze groente een paar keer per week, het hele jaar door.”
Misschien komt het hierdoor dat dit echtpaar zo vitaal en vrolijk is.